หนึ่งปีของเวอร์จิล ฟาน ไดจ์ค กับลิเวอร์พูล (ตอนที่ 2)
ย้อนช่วงเวลา 12 เดือนแรกของฟาน ไดจ์ค ในฐานะนักเตะลิเวอร์พูล กับ ‘การประเดิมเกมดาร์บี’ เกมแรก กับหงส์แดงเกิดขึ้นในเอฟเอ คัพ กับเอฟเวอร์ตันที่แอนฟิลด์ และเขาไม่อาจจะคาดหวังการเริ่มต้นที่ดีได้ไปกว่านั้น...
ตอนที่ผมย้ายมาอยู่กับสโมสร ผมต้องการเสื้อเบอร์ 4 ในการสัมภาษณ์ครั้งแรกของผมกับลิเวอร์พูล ผมพูดถึงซามี ฮูเปีย ว่าคือตัวแปรในเรื่องนี้ เหตุผลก็คือ ผมรู้ว่าฮูเปียเป็นตำนานที่นี่ และในฮอลแลนด์เขายังเป็นที่รู้จักเป็นอย่างดีเช่นกัน เพราะว่าเขาเคยเล่นให้กับวิลเล่ม ทเว ที่ผมเคยเล่นตลอดช่วงอาชีพในชุดเยาวชน มันเป็นอะไรที่พิเศษนิดหน่อยที่ได้เสื้อเบอร์เดียวกับเขา
แต่โดยทั่วไปแล้ว เบอร์ 4 คือหมายเลขที่ผมใส่ตอนที่ผมเล่นที่ฮอลแลนด์ และเป็นหมายเลขสำหรับตำแหน่งที่ผมเล่นอยู่ ผมมีความสุขมากๆ ที่ได้ใส่หมายเลขนี้ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้ใช้หมายเลขนี้ได้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ชัดเจนว่า ครั้งแรกที่ผมใส่หมายเลขนี้ในเกมประเดิมสนามของผม ซึ่งเป็นเกมเมอร์ซีย์ไซด์ ดาร์บี ที่แอนฟิลด์!
เกมนั้นเล่นกันในวันศุกร์ ซึ่งมันแปลกนิดหน่อย เกมก่อนหน้านั้นเป็นเกมกับเบิร์นลีย์ในวันจันทร์ ซึ่งเป็นวันปีใหม่ และวันที่ผมย้ายจากเซาท์แฮมป์ตันมาอยู่กับลิเวอร์พูลอย่างเป็นทางการ ซึ่งผมได้ลงฝึกซ้อมตอนเช้ากับนักเตะคนอื่นๆ 2-3 คนที่ไม่ได้อยู่ในทีม ซึ่งเราได้มีเซสชั่นซ้อมวิ่งเพื่อเตรียมความพร้อมกันนิดหน่อย
ในวันอังคารผมฝึกซ้อมกับตัวสำรองจากเกมกับเบิร์นลีย์ที่เมลวู้ด หลังจากนั้นในสัปดาห์เดียวกันผมเริ่มได้ฝึกซ้อมร่วมกับเพื่อนคนอื่นๆ ที่เหลือ ในวันแข่งขัน เราฝึกซ้อมในตอนเช้า และผมไม่ได้เป็น 11 ตัวจริงในตอนแรก
ตอนที่เราลงไปอบอุ่นร่างกายที่เมลวู้ดตอนเริ่มเซสชั่น เจ้านายบอกผมว่าผมจะได้ลงตัวจริง
พูดตามตรง มันเหมือนกับการบินแบบอัตโนมัติ เพราะว่าผมมาใหม่ และจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับแท็กติกบางอย่างให้มากขึ้น และเรื่องอื่นๆ ด้วย เราทำสิ่งที่เราเรียกว่า ’11 ต่อ 0’ เพื่อทำให้แน่ใจว่าเรากำลังทำเรื่องต่างๆ ในแนวทางที่ใช่ ผมแค่ทำตามน้ำไป ทำสิ่งที่ทุกๆ คนทำ แต่ผมรอคอยจริงๆ กับค่ำคืนนั้น
หลังจากนั้นเราไปเก็บตัวที่โรงแรม และผมได้เตรียมตัวอย่างเต็มที่ ผมไม่ประหม่าเลยจริงๆ ผมแค่ตื่นเต้นที่จะลงไปเล่น และแสดงให้แฟนๆ ที่ให้การต้อนรับผมอย่างอบอุ่นได้เห็น
เมื่อเรามาถึงสเตเดียม ผมรู้ว่ากล้องจะจับมาที่ผม เพราะว่าผมกำลังจะประเดิมสนามเกมแรก และค่าตัวที่ลิเวอร์พูลจ่ายให้กับผม แต่ผมแค่เดินออกมาจากอุโมงค์เพื่ออบอุ่นร่างกาย และแฟนๆ ปรบมือให้กับผม ผมยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นที่จะได้เริ่มต้นเกม
มันเป็นเกมที่เข้มข้นมาก ความจริงในตอนท้ายผมตระคริวกินนิดหน่อย และผมไม่เคยเป็นตระคริวมาก่อนเลย!
การทำประตูชัยในเกมสำคัญอย่างนั้น ชัดเจนว่าเป็นสิ่งที่ผมจะไม่มีวันลืมเลือน และผมคิดว่าแฟนๆ จะไม่ลืมมันเช่นกัน การทำประตูในเกมอย่างนี้ ในการประเดิมสนามของผม ต่อหน้าเดอะ ค็อป... นั่นเป็นบางอย่างที่พิเศษมาก
พูดตามตรง การลงเล่นเกมนั้นผมไม่คิดเกี่ยวกับมันมาก่อน แต่เพื่อนๆ และครอบครัวที่ผมคุยด้วยบอกว่า ‘คุณน่าจะได้ประเดิมสนามกับเอฟเวอร์ตัน แล้วถ้าคุณทำประตูในเกมนั้นได้ล่ะ?’ ผมเป็นแบบ ‘มันไม่มีทางเกิดขึ้น’...ชัดเจนว่าหลังจากนั้นผมทำประตูได้ และมันเป็นอะไรที่บ้าไปแล้ว
เราไม่สามารถไปต่อในเอฟเอ คัพ ฤดูกาลที่แล้ว แต่ในค่ำคืนนั้นเป็นเรื่องที่ผมจะจดจำตลอดไป ผมคิดว่าคุณไม่สามารถเริ่มต้นได้ดีกว่านี้แล้ว
มันเป็นค่ำคืนพิเศษ พิเศษมากๆ และเป็นค่ำคืนที่น่าภาคภูมิใจสำหรับผม และครอบครัว